Kraj Tunezja

Stolica: Tunis
Powierzchnia: 163 610 km²
Ludność: 10 384 tys.
Waluta: dinar tunezyjski (TND), 1 TND = 1000 millimów
Język: arabski
Wiza: wiza nie jest wymagana (paszport jest wymagany)
Napięcie: 220 V

Djerba

Hammamet

Mahdia

Monastir

Port el Kantaoui

Sousse

Tunis

Fascynujące miasto z piękną architekturą, urzekające swoją tajemniczością.

Informacje ogólne

Stolica Tunezji będąca najważniejszym węzłem kolejowym i drogowym kraju, z największym portem lotniczym i morskim. Początki miasta sięgają starożytności, kiedy była tu osada fenicka pod władaniem Kartaginy. Podczas jednej z wojen punickich zostało doszczętnie zniszczony, jednak odbudował je ponownie Oktawian August.

Kiedy wszedł we władanie Arabów stał się centrum piractwa Morza Śródziemnego, a w XII w. stolicą kraju. Przechodził następnie pod panowanie Turków, a od końca XIX w. wchodził w skład Kolonii Francuskiej. W 1956 r. stał się stolicą niepodległej Tunezji.

Udając się do Tunisu spotykamy się z fascynującą historią i architekturą tego miasta, jak również z współczesnym życiem jego mieszkańców. Dzięki wąskim i urokliwym uliczkom Medyny (Starego Miasta), pamiątkom architektury liczącym nawet kilkanaście stuleci czy tradycyjnym targowiskom można poczuć wyjątkową atmosferę tego miasta. Jednym z najważniejszych punktów zwiedzania Tunisu jest Muzeum Bardo, które poza zbiorami świadczącymi o wspaniałej i bogatej historii kraju, posiada największe na świecie zbiory mozaik. Najokazalszą budowlą Starego Miasta jest Wielki Meczet, a obok niego znajduje się warta zobaczenia Medressa – islamska szkoła wyższa.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Będąc w Tunisie warto również zobaczyć Kartaginę – dziś jest to dzielnica Tunisu, w której znajduje się rezydencja prezydenta i posiadłości tunezyjskich elit, a w starożytności była to twierdza i centrum imperium fenickiego, a następnie rzymskiej prowincji w Afryce Północnej. Zobaczyć tu również można pozostałości po ogromnym kompleksie term Antoniusza z II w. n. e., ruiny miasta punickiego na zamkowym wzgórzu Byrsa, gdzie dziś znajduje się katolicka katedra Św. Ludwika czy też amfiteatr mogący pomieścić 50 tys. widzów. Niedaleko znajduje się tajemniczy święty okręg – Tophetu, gdzie ok. VI-III w. p.n.e. składano ofiary z ludzi.

Nieopodal znajduje się urokliwa mauretańska, biało-niebieska wioska Sidi Bou Said, położona nad urwistym wybrzeżem.

Kuchnia

Kuchnia w Tunisie nie odbiega od typowej tunezyjskiej kuchni, która charakteryzuje się mieszanką kuchni arabskiej, tureckiej, włoskiej i francuskiej z silnym wpływem kuchni śródziemnomorskiej i należy do najpikantniejszych na świecie. Głównym składnikiem tunezyjskiej kuchni jest kuskus przyrządzany na różne sposoby – z pikantnymi kiełbasami, baraniną, rybami, jagnięciną i warzywami. Pojawiają się też ziemniaki, fasola i pomidory. Popularnym i tanim daniem są kiełbaski Marquez podawane zazwyczaj z suszonym mięsem, cebulą, czosnkiem i sosem pomidorowym. Typowym tunezyjskim daniem jest brik – rodzaj pieroga nadziewanego warzywami, mięsem, z dodatkiem jajka i tuńczyka.

Do większości potraw nie zawierających kuskus podaje się pieczywo, które stanowi dopełnienie dania. Potrawy przyprawiane są słodką i ostrą papryką, kurkumą i harissą – ostrym i gęstym sosem przyrządzanym z papryki, czosnku, kolendry, mięty, kminku i oliwy. Dla Europejczyka jest on niezwykle ostry i należy go raczej traktować jako dodatek do dań.

Charakterystyczną barwą potraw tunezyjskich jest kolor czerwony ze względu na dodawanie pomidorów i papryki. Mówi się nawet, że kiedy Tunezyjczyk nie widzi na talerzu nic czerwonego – traci apetyt.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Po posiłkach serwuje się zazwyczaj miętową herbatę, kawę po turecku lub arabsku, z dodatkiem kardamonu. Deser to zwykle suszone daktyle lub cytrusy.

Warto spróbować tutejszych alkoholi: wódki figowej Boukha, likieru daktylowego, sfermentowanego soku z palmy daktylowej – Laghmi czy słodkiego Muscat Sec de Kelibia. Powodzeniem cieszą się tunezyjskie wina, których większość trafia na export, również do Polski.

Obyczaje

Tunezja jest najbardziej liberalnym krajem arabskim gdzie coraz większą uwagę zwraca się na prawa kobiet. Przysłużyła się do tego żona Habiba Burgiby, która przekonała go do kilku reform jak np. zniesienie wielożeństwa, noszenia tradycyjnych chust czy kontrolowanie rozwodów przez sądy z równymi prawami do dzieci czy dopuszczenie kobiet do oświaty i władzy. Obecnie kobiety odgrywają ważna rolę w rządzie i dyplomacji, a na uniwersytetach stanowią ponad połowę studentów.

Narodowym nakryciem głowy w Tunezji jest Chechia – tradycyjne jest w kolorze czerwonym, jednak można je obecnie kupić w wielu kolorach. Od niedawna stała się towarem eksportowym do krajów Bliskiego Wschodu i na Bałkany. Jest noszona obowiązkowo na ważnych uroczystościach rodzinnych jak również na wysokim szczeblu przez ministrów i sekretarzy na uroczystościach religijnych.

Narodowym kwiatem i integralną częścią świąt w Tunezji jest jaśmin. Podarowanie komuś kwiatów jaśminu jest w Tunezji odbierane jak podarowanie czerwonej róży w krajach europejskich. Często również mały bukiecik jaśminu jest noszony przez mężczyzn za uchem – jeżeli jest za lewym uchem, oznacza to, że jest zajęty, jeżeli za prawy – jest wolny.

Jedną z tradycji tunezyjskich jest również henna – proszek rozrabiany z wodą służący do malowania ciała, używany już od ponad 5tys. lat w krajach Północnej Afryki, Dalekiego Wschodu i Iniach. Nazwą henna określa się tu również wieczór panieński, podczas którego przyszła panna młoda zostaje ozdobiona wzorami z henny na rękach i nogach. Naprzemiennie z henną używa się harguus – który daje trwalszy efekt, jest czarny i często stosuje się go przy tatuażach.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

W krajach arabskich najważniejszym świętem jest Ramadan, czyli 30-dniowy okres postu, podczas którego muzułmanie od wschodu do zachodu słońca powstrzymują się od jedzenia i picia. Jest to święto ruchome ponieważ jego trwanie określa kalendarz księżycowy, a nie słoneczny. W tym czasie mogą wystąpić zmiany w godzinach pracy sklepów, muzeów i różnych instytucji. Jednak nie wpływa on znacząco na pobyt turystów. Podczas postu może być źle odebrane jedzenie na ulicy.

Ważnym elementem życia muzułmanów jest modlitwa, przy której obowiązuje określony rytuał. Modląca się osoba zwraca się na wschód w kierunku Mekki i na klęczkach oddaje pokłony dotykając głową ziemi.

W Tunezji, podobnie jak w innych krajach arabskich istnieje zwyczaj targowania się, który jest elementem tradycji zwłaszcza na bazarach. Cena specjalnie jest zawyżana, a niepodjęcie próby jej obniżenia czasem może być źle odebrane.

Ważne informacje MSZ

Polacy jadący do Tunezji na okres krótszy niż 90 dni są zwolnieni z obowiązku wizowego. Paszport powinien być ważny co najmniej 6 miesięcy od planowanej daty powrotu.

Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie MSZ: www.gov.msz.pl

Ambasady i konsulaty polskie w Tunezji:

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Tunezyjskiej

Tunezja, Tunis, Le Grand Boulevard de la Corniche , 2045 Les Berges du Lac II
Tel.: ( +216) 71 196 191 / 71 196 193 / 71 196 196 Tel. dyżurny: +216 98 362 547
www.tunis.polemb.net

Tunezja: Djerba , Hammamet , Mahdia , Monastir , Port el Kantaoui , Sousse , Tunis

Wybierz region Djerba , Hammamet , Mahdia , Monastir , Port el Kantaoui , Sousse , Tunis